Şu yaşına kadar kim bilir kaç insanı affettin. Ayşe’yi, Fatma’yı, Ali’yi ve daha nicelerini defalarca affettin. Sana göre yaptıkları hatalı davranışların altında yatabilecek sebepleri düşündün, hoşgörülü oldun. Peki kendine nasıl davrandın? Her hatanda gözünün önünde tüm başarısızlıkların, hataların canlanıp kendini suçladın. Hata yapma özgürlüğünü kendine yakıştıramadın. Bu yıpratıcı sürece bir nokta hiç olmadı başlangıç için bir virgül koymanın vakti geldi. Kendine yapabileceğin iyiliklerden biri kendini affetmektir. Kendini affetmekte ilk adım kendine yönelik suçlayıcı, yargılayıcı, kötüleyici düşüncelerin kalıpların farkına varmaktır. Bu kalıpları hangi koşullarda sıklıkla dışarı çıkarıyorsun bunları belirlemek. Bunların ardından bu kalıpları nasıl edindiğin üzerine yoğunlaşmak. Bunları da halledince her kendini suçlamaya, yargılamaya başladığını fark ettiğinde kendini durdurup, derin nefes almak ve “bunlar gerçek düşüncelerim değil, durumu yansıtan gerçek düşünceler değil” deyip kendini durdurmak.
